FRANCUSKA: OD PREDSJEDNIČKIH IZBORA I PITANJA KOHABITACIJE DO ZAPADNOG BALKANA
Autor: Marko Lončar
Kada je 2017. godine objelodanjena ubjedljiva pobjeda Emaneula Makrona u drugom krugu predsjedničkih izbora u Francuskoj, cjelokupan spektar mejnstrim političkih tokova, iako prvobitno poražen, mogao je odahnuti. Međutim, kada je pet godina kasnije identičan odnos snaga objavljen, mali je bio broj onih koji su sa smirajem ispratili situaciju, dok se najveći dio političke scene okrenuo aktivnostima u okviru predstojećih parlamentarnih izbora koji su na programu između 12. i 19. juna ove godine.
Rezultati minulih predsjedničkih izbora mogu se sagledati kroz tri kolone na koje francuski partijski sistem ostaje podijeljen. Naime, činjenica da su po prvi put u istoriji Pete republike dva ista kandidata u dva vezana izborna ciklusa ušla u drugi izborni krug sa istim konačnim rezultatom jedinstven je primjer, koji ne samo da oslikava prethodno 2017. utvrđeni krah tradicionalnog dvopartijskog sistema nego potvrđuje i nedostatak novih alternativa. Prvi utisak još od minule godine kada su postajala poznata prva imena predsjedničkih kandidata, te rezultati istraživanja javnog mnjenja, ukazali su na ogromnu krizu sa kojom se već duže vremena suočavaju partije lijeve provenijencije, odnosno trend nazapamćene popularnosti desnih partija.
Cijeli blog preuzmite ovdje: FRANCUSKA: OD PREDSJEDNIČKIH IZBORA I PITANJA KOHABITACIJE DO ZAPADNOG BALKANA
Blog nastao u sklopu programa “Aktuelna vanjska politika”
Posljednji signali iz Pariza, takođe uslovljeni događajima u Ukrajini, odnosno neočekivano ranim početkom evropskog puta Ukrajine, Moldavije i Gruzije, koje su već predale ispunjene upitnike Komisiji, signaliziraju obnovu koncepta „Evrope u više u brzina“. Ovo je bila ideja prisutna u evropskoj javnosti još prije nekoliko godina, a početkom maja je ponovo dobila na značaju. Naime, Makronova ideja jeste stvaranje još jedne evropske zajednice, koja bi predstavljala nešto širi krug evropske političke saradnje kao alternativa punopravnom članstvu u Uniji pod opravdanjem nedovoljnog apsorpcionog kapaciteta iste. Tu zajednicu činile bi države Zapadnog Balkana, zemlje trenutno obuhvaćene programom Istočnog partnerstva, prvenstveno prethnodno pomenuti trojac, ali i Ujedinjeno Kraljevstvo, Island i Švajcarska. Na prvi pogled ovi signali iz Pariza ne idu „pod ruku“ sa stavovištima zvaničnog Berlina koji su fokusirani na podsticanje i ubrzanje procesa integracija Zapadnog Balkana te potenciranje Berlinskog procesa. Kako god, odgovor na ovo pitanje mogao bi stići veoma brzo, i to već krajem juna, za kada je Makron najavio samit o Zapadnom Balkanu na samom kraju francuskog predsjedavanja Savjetom Evropske unije, a istovremeno i na samom početku postizbornog perioda i drugog petogodišnjeg mandata – onog u kome će mu ruke biti znatno odrešenije nego što je to slučaj bio u prvom mandatu.
